Ang sakit Mr. T! Umalis na si Chris. Sobrang sakit talaga. Pero it's part of growing up. Parte talaga ng buhay. May mga aalis talagang mga tao sa buhay mo. May mga darating din na bago. Pero alam mo yun, kahit na ilang beses kong pinigil luha ko, bumabagsak at bumabagsak siya. Mahirap pigilan ang tunay na nararamdaman. Sabi nga ni Luis baket ako nasasaktan eh hindi naman naging kami ni Chris, hello ano ko bato? Oo na, I'm weak. Hindi ako ganun kalakas sa inaakala ng mga tao. Nagbebreakdown din naman ako. Nalulungkot. Naiiyak. Wala talaga kong matulak-kabigin nung nagkaharap kami ni Chris bago siya umalis. Dahil pag dumaldal ako ng dumaldal nun, mag-ngangangawa lang ako nun. Hirap noh? Hindi ko matanggap na wala na si Chris. Siguro feeling ni Chris winalang bahala ko siya nung mga panahong wala na kong paramdam. Pero turo niya yun eh. Isa siya sa mga taong nagpatatag ng loob ko. Sobrang dami kong natutunan kay Chris Mr. T! Mas tanggap kong umalis siya dahil pinatunayan niya lang talaga na wala siyang choice kung hindi ang umalis. Kesa andito siya tas mukha kong tanga kaiisip kung baket hindi na lang naging kami. Di ba Mr. T? Alam mo yan.

Masakit, oo. Nakakalungkot, oo. Nakakaiyak, oo. Pero kailangang ituloy ang buhay. Sisikat at lulubog ang araw at walang mangyayari kung pagmamasdan at hahayaan ko lang silang lumipas. Kailangan ko silang sabayan. Malay natin Mr. T!, tong nararadaman ko ngayon maaring hindi ko na nararamdaman bukas. Ang meaningful ng Friday para sa kin Mr. T! Friday kasi yung unang pagkikita namin ni Chris eh. Friday din nung nagkita kami bago siya umalis. Ayun, tulad ng sabi ko kay Luis nung pauwi kami kahapon, sana bukas pwede na kong magmahal ulit. Baka matagalan. Baka hindi na. Hindi ko na alam! Mamimiss ko si Chris. Sobrang mamimiss ko si Chris. Malaki ang lugar ni Chris sa puso ko and he'll stay there kahit umalis na siya. Anyways, update you soon. Happy Easter! 

Hindi ako makatulog. Masakit ang ipin ko. Grabe na toh. Lahat na sa kin masakit. Puso ko masakit pati ba naman ipin ko? Wahhh… 5:15am na. Grabe, nasasanay na ata ako ng gising sa gabi. Baket ganun? Biglang sumakit talaga ipin ko. Wala pa namang bukas na dentista ngayon ng ganitong oras. Buti hindi na holiday ngayon. Pipili talaga ko sa dentista mamaya. Ako unang una. Talaga. Good luck sa kin kung makapagsalita ako mamaya sa office. Anyways, weekend was tiring. Sobrang nakakapagod talaga Mr. T! Ganda kasi ni Ate. Kung san san na naman kami dinala. Si Papa medyo uminit na ulo kanina. Si Mama naman pasaway sama ng sama sa mga kampanya dito sa San Juan. Si Kuya super init ng ulo. Ibang klase sila kanina.

Ayun, Nueva Ecija nung Saturday. Hindi ko namalayan yung biyahe na toh since galing akong work at super tulog talaga ko sa van. OMG lang. Ayun, hindi namin nahanap yung falls na hinahanap namin. Parang nagroad trip lang talaga kami. Ako talaga, super papicture na sila sa labas kung san san, ako tulog. Once lang ako lumabas ng van. Grabe na talaga sa gulo ng lakad last Saturday. Tapos nameet pa namin si Grace Padace nung pauwi. Sila na talaga ang Liberal Party at super papicture sila! At after ilang dekada, nagkaroon kami ng family picture na buo kami. At sa may taniman pa ng sibuyas. At ang gulo gulo talaga. At super tago ako sa likod ni Ate and Bruno dahil yagit na yagit damit ko nung Sabado. Grabe! Mukha tuloy akong matangkad kaka tiptoe. Haha! Tas sinundo ako ni Luis, nagpunta kaming Las Pinas kina Che at tumambay talaga kami sa bahay ni Che. Umuwi around 4AM na.

Kanina naman nagDuty Free kami. Super shopping sila. Si Ate sabi baket hindi raw ako namimili. Ang hirap gumastos Mr. T! Pag nakita mong ang laki ng nababawas sa sahod mo, parang ang hirap gumalaw. Maglabas ng pera. Ang hirap kumilos in short. Sobrang iba talaga nung nasa pharmacy ako. Sabi nga ni Ate, ayan, kala ko raw madali kumita. Maganda raw na nararanasan ko toh. Hays… siguro may dahilan talaga ang lahat. Mahirap kumita ng pera! Ang hirap yumaman! Grabe na toh! Tulad nga ng kwentuhan namin ni Matty, nakakapressure sa totoo lang! Ayun, sa Dampa kami kumain Mr. T! Sarap grabe ibang level. Siyempre busog as usual. Sa kotse ni Kuya ako sumabay kasama si Kathleen and Kobe. The rest sa van kasi pupunta pa silang Pembo.

Sarap nung talaba, hipon at alimango kanino. Kebs sa allergy ko. Gusto ko na talaga madesanitize sa hipon at alimango. Tatry ko ng kumain ng mga toh. Hay, kahit ang gulo gulo ng pamilya ko, mahal na mahal ko sila. Kahit ang gulo gulo nila, belib ako sa kanila. Ang sisipag nila eh. Hindi ko makitaan sarili ko ng sipag. Dapat by 26 years old, worth 1M na talaga ko! Hahaha! Asa! Haha!

Ayun, tas eto ko ngayon, hindi makasama sa lakad nina Luis bukas ng gabi. I hate this! Grabe na toh! Parang hindi ko kaya tagalan ganitong sked! Pero sabi ni Mama, maganda toh para hindi na ko umiinom at lumalabas sa gabi. Alam niyang safe ako. Napaisip ako, tama nga naman. Iwas gastos na rin. Anyways, update you soon Mr. T! I love ya, I enjoy ya and I still appreciate ya. Tulad ng sabi ni Achie --- I am STRONG. Uulit ulitin ko toh. :)

Bago ko matulog, ang dami kong naiisip grabe! Ang daming pumapasok sa utak ko. Ngayong wala na si Chris, parang may kulang talaga. Oo, ganito rin naramdaman ko nung umalis si Jeffrey. May kulang talaga. Parang dala nila parte ng pagkatao mo. Baket ganun, yung mga taong malalapit talaga sa kin, umaalis talaga sila? Grabe. Alam mo Mr. T! Ayoko rin isipin yung pag-alis ni Luis. Sigurado rin kasi na pagkagrad niya aalis na siya ng bansa. Grabe lang talaga. Magbebreakdown talaga ako pag-umalis na si Luis. Yung iba naman kakakilala mo pa lang, aalis na agad. Gusto mo pa naman sila iclose pero aalis din pala. Hirap noh? Baket ganun. May mga dinala at dadalhin sila ng pagkatao mo na sila lang talaga pwedeng magbalik. Hindi kumpleto. You're a different person pag wala sila. Siguro may YM, Facebook at kung ano ano pa. Pero iba pag andito sila at madaling hilahin. Mahirap. Minsan pinagdadasal ko sana huwag na matuloy si Luis sa ibang bansa. Pero kailangan niya talaga dahil sabi niya walang future dito. Baket ganun. Hanggang ngayon hindi ko lubusang tanggap na kailangan ng mga taong umalis at ako maiiwan. Selfish ata ako Mr. T! Sabi ko nga kina Barry, Rhitz and Benson na kung aalis din sila, simulan na nila. Magsama sama silang lahat. Tapos ako ipapasok na sa mental. Wahhh... pero sabi nga nila, friendly raw ako at kahit katabi ko sa MRT pwede kong kaibiganin agad. Pero hello naman! I feel so incomplete right now! Sana phase lang toh pota! I am STRONG. Masisiraan na ata ako ng bait. LOL

Literally. As in kahapon nung magkasama kami ni Benson magbreakfast. As in halos wala talagang nagsasalita. Nagbabasa siya ng libro tas ako nakatingin sa malayo. Parang hindi kami magkasama sa totoo lang. Parang sinamahan niya lang ako tumunganga. Pero natatawa kami pag sobrang emo nung music na pinapatugtog kahapon. List ko mga kanta kahapon na pinatugtog:

Sarah Mclachlan  - I Will Remember You * What Hurts The Most - Rascal Flatts * The Gift - Jim Brickman * Tell Me Where It Hurts - MYMP * Beautiful Days - Kyla 

OA lang talaga pagka-emo ng mga kanta kahapon. Ayun ganito nangyari kahapon Mr. T! Bandang 7AM kasi nagkita na kami ni Benson sa SM North at nagbreakfast kami sa McDo. Pagtapos magbreakfast:

7:30AM
Benson: ...... (kinuha ang libro at nagbasa)
Jacob: ...... (katext si Bea)
Benson: ...... (nagbabasa)
Jacob: (malayo ang tingin habang hinihintay text ni Bea)

8:30AM
Benson: (hinawakan ang libro at inipit isang daliri sa binabasang page) anong oras ba nagbubukas Trinoma?
Jacob: (nadisturb sa pagkatunganga) Mga 10 ata... 
Benson: ..... (nagbasa ulit ng libro)
Jacob: ..... (tumunganga ulit)

9:00AM
Benson: lipat tayong Starbucks
Jacob: okay...

Sa Starbucks:

Benson:  (nagbasa ng libro)
Jacob: (malayo na naman ang tingin...)

9:45AM
Tapos na basahin ni Benson ang libro niya.
Benson: pasok na tayo ng Trinoma
Jacob: okay... 

10AM
Nag-grocery muna si Benson sa Landmark... 

Sa loob ng Fully Booked sa Trinoma:

Benson:  Upo tayo somewhere hanapin natin yung part 4 nung book...
Jacob: okay...

Galing noh? Hahahaha! Around 11AM umuwi na kami ni Benson. Wala kahit walang nangyari at kwentuhan kahapon masaya pa rin. Hahaha! Shet lang. Hays... update you soon Mr. T! Inaantok na ko. :)

Hindi ko inakala na sobrang bilis ng nagdaang mga taon. Bigla bigla, iba na lang nararamdaman ko pag nagbabalik-tanaw ka sa mga bagay bagay na pinag-gagawa ko noon. Mga emosyong sana'y napigilan. Mga emosyong sana'y hindi na pinatagal. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng lahat ng mga nangyari, wala pa rin. Bumalik ako sa kinalalagyan ko dati ng hindi buo. Lagi namang ganun eh. Ang pagkakaiba lang noon, nakabalik ako ng buong buo. Di tulad ngayon, eto, andito ko, nag-iisip kung paano makababalik sa kinalalagyan ko ng buo ang pagkatao ko. Naalala ko na dalawa pala ang kailangan ko upang makabalik ng buong buo sa kinalalagyan ko noon. Espasyo at panahon.

Kailangan ko ng espasyo. Espasyo para sa sarili ko lang. Espasyo para huwag hawakan ang mga alam kong makasasakit sa kin. Espasyo para iwasan ang mga bagay na sanhi ng aking pagkawasak. Espasyo para makalimot. Espasyo para mahalin ko ulit ang sarili ko. Espasyo para maniwala na kaya kong magmahal ulit. Espasyo para maramdaman na kaya akong mahalin.

Hindi ko kayang gumaling ng isang tulugan lang. Panahon ang puwedeng humilom sa lahat ng nararamdaman ko. Kung pwede lang madaliin ang panahon para mawala na lahat ng sugat dito sa puso ko, gagawin ko. Siguro isang araw, pagkagising ko, tapos na ang lahat. Wala na lahat ng nararamdaman ko. Itong araw na toh ay pwede na maging mga nagdaang taon na rin. Pagdating ng panahon, makakarating ako sa dapat kong marating. Maaring mabagal ang pagdating ng mga bagay na gusto ko mangyari sa buhay, pero alam ko darating sila. Sa tamang panahon lahat. At sigurado ko ng lahat ng sugat na meron ako ngayon, hihilumin ng panahon. 

Espasyo at panahon. Silang dalawa ang kailangan ko ngayon. Sila lang pwede ko maging kaibigan. Sila lang ang pwedeng tumulong sa kin. Nagawa ko na ito noon, susubukan ko ngayon.

Matatapos din ang lahat. 

First time ko nakita si Wesley na lasing. Hahaha! Sa Puerto Galera pa. Andun kami last Saturday. Nagpaiwan kami sa White Beach nung kinagabihan na bumalik na sa Sandbar mga employees ng drugstore. Summer outing for 2010 ng drugstore toh. Second batch na nung weekend. May mga nauna na kasi at hindi ako nakasama nung una. May third batch pa, sa katapusan naman sila babalik dun. Ayun, si Bruno lang hindi nakasama sa pamilya. May duty kasi siya. Sayang hindi na naman kumpleto family picture sana namin. 

Masaya siya Mr. T! With family na tas nakaparty pa ko. Hahaha! Siguro hindi ako makakaparty kung hindi kasama si Wesley. Anyways, ayun, sa Sandbar kami tumuloy. Lahat ng employees andun. Sobrang nice nung place. Sobrang saya. Pero tulog ako nung umaga nung Saturday kasi galing akong work nun. Wala kong magawa, tulog versus kahit ano, tulog talaga pipiliin ko. Hahaha! NagBanana Boat sila, nagSnorkeling at kung anu ano pa. Then nung kinagabihan, gising na ko, lahat kami pumunta sa White Beach. Naginuman, nagpatatoo sila. Tas kami ni Wesley nagpaiwan nung kailangan ng bumalik sa Sandbar. Hahaha! Alam na talaga!

Ayun, super uminom ulit ako ng Mindoro Sling. Salamat sa Diyos hindi ako bonggang tinamaan. Pero si Wesley talaga, super tinamaan. Nahulog na sa upuan, nasuka, humiga na sa kalsada para matulog. Sabi nga niya, kung di ko siya nilasing, alam na talaga ang mga naganap! Hahaha! Ang dami pa naman niyang aura nun. Ako nakakaloka aura ko babae pa! Shet lang. Pero sobrang fun. Hahaha! Hindi namin alam kung anong oras na kami nakauwi since wala kaming dalang phone. Ayun, kinaumagahan, kami naman nagBanana Boat. Ang saya. Tapos swimming. Bonding. Kulang na lang talaga dun videoke. Hahaha! Super fun grabe Mr. T! Kailangan kong bumalik dun kasama sina Luis. Hahaha! At si Benson dapat isama ko rin. At sina Barry and Rhitz and Jeff. Ang saya saya. May bonding na kami ng family ko, hinayaan pa talaga nila kong pumarty. Weee… ayun lang, sobrang seasick kami lahat nung pauwi, sobrang alon Mr. T!

Sobrang saya kahit mahal ang tricycle, nalasing si Wesley, babae ang nilandi ko dun, kahit hindi ako masyadong umitim, kahit hindi nakasama si Bruno at hindi kami kumpleto. Masaya rin kahit tulog ako habang nagsnorkeling sila, kahit nahilo ko sa bangka, kahit hindi ako nakakain nung dinner na bongga. At masaya pa rin kahit lahat ng pictures ko eh galit na galit ang aking tiyan. Hahaha!

Hays… o ayan update ko. Sobrang hindi detailed. Hindi ko naman kasi kaya iexplain or ikwento gaano ko kasaya eh. It wouldn’t be as gay kung hindi kasama si Wesley sa batch na toh. Buti na lang talaga kasama si Wesley. Pero isa lang masasabi ko, did I do that? LOL. Update you soon Mr. T! :)

P.S. At habang nasa Puerto pala ako, sina Barry, Rhitz, Sabs and Van, nagroroadtrip sa Batangas. Sana inisked nila na pwede ako :(

Ang bilis Mr. T! Let’s take a look back sa isang entry ko nung 2006:

“Sinamahan ko si REAMAUR sa CEU magnunursing siya dun. Ako tumayo bilang GUARDIAN niya…” – Ako’y Buhay, April 22, 2006

Ayun, graduate na lahat kaming magkakapatid Mr. T! nung isang araw. Hindi ako nakapunta sa Manila Hotel para mapanood ang bunso kong kapatid na umakyat ng stage. Hinanap pa naman daw ako ng classmate niya. Sayang talaga. Pero okay na rin yun, dahil nakaabot din naman ako sa celebration sa Sofitel. Naglunch kami sa Spiral. Ayun, first time nakasama si Papa dun. Ang saya, happy family talaga. And nakakatuwa dahil first time din ni Papa umattend ng graduation ng isa sa min.

Ayan, sa ngayon, wala pa kong mahihiling sa Diyos. Masaya ko with my family. Masaya ko sa mga tao sa paligid ko. I’m trying to enjoy what I’m doing with my work. Kahit hindi ko na masyado nakikita mga kaibigan ko ngayon, may Facebook naman. Ayun, congrats talaga kay Bruno. :) Sana matupad lahat ng gusto niyang mangyari sa buhay niya. So yun, update you soon Mr. T! :)